تاسوعا و عاشورای حسینی را به ساحت مقدس حضرت مهدی (روحی فداه) و تمام خوانندگان و همراهان گنبد افلاک بویژه سادات عزیز تسلیت می گویم.
تازه رسیده بودم به خانه حدود ساعت 7:30 شبکه سوم برنامه ای داشت با موضوعیت محرم (کوچه های بیقرار) و میهمان برنامه آیت الله سید محمد حسین حسینی زابلی بودند ایشان درباره اینکه حضرت عباس علیه السلام دستهایشان را در فرات از آب پر کرده بودند و تا مقابل لبهای شریفشان آوردند ولی ننوشیدند ، نکته ای را بیان کرد که احتمالا خیلی هایمان نمی دانیم ( خودم هم نمی دانستم) سخن ایشان را نقل می کنم و شما را به دو شعر دعوت می کنم انشا الله شورمان با شعور توامان باشد .
آیت الله سید محمد حسین حسینی زابلی فرمودند : (به نقل مضمون) حضرت عباس هنگامی که وارد فرات می شوند تا پاهای اسبشان در آب فرو می رود و کسانی که با پرورش اسب آشنایی دارند می دانند که اگر اسب احساس کند صاحبش تشنه است و آب نمی نوشد از نوشیدن آب امتناع می کند حضرت برای اینکه اسبشان آب بنوشد اینطور وانمود می کنند که آب را که تا مقابل صورت خویش بالا برده اند می خواهند بنوشند تا اسبشان آب بنوشد . یعنی حضرت عباس علیه السلام در اوج وفا به حضرت امام حسین علیه السلام حتی لحظه ای برای نوشیدن آب برای نجات از گرما و بهتر جنگیدن و ... فکر نکرده اند .
شعر زیر از آقای سید سهیل عزیز می باشد :
عباس یعنی عاشقی پر درد بودن
عباس یعنی مَرد بودن مرد بودن
عباس یعنی بادبان کشتی تار
عباس یعنی دستگیران را علمدار
عباس یعنی آن عمود خیمه یاس
سر الصلاة کربلا عباس عباس
عباس یعنی ماه را در آب دیدن
پرواز را بی تاب در تالاب دیدن
عباس یعنی ساقه ای بر لاله دوست
عباس امید هزارن یاس خوشبوست
عباس یعنی از زمین آزاد بودن
پروانه بودن سوختن دلشاد بودن
دستی فدا کردن پر و بالی خریدن
چشم از زمین بستن سماواتی بدیدن
عباس یعنی در بلندی سر بزیری
فارغ ز دنیا بی کسان را دستگیری
این هم سه بیت از مولانا که مدتی قبل خوانده بودمش:
روز عاشورا نمی دانی که هست
ماتم جانی که از قرنی به است
پیش مومن کی بود این غصه خوار
قدر عشق گوش عشق گوشوار
پیش مومن ماتم آن پاک روح
شهره تر باشد ز صد طوفان نوح