هم وقت می گذارم برای دیدن فیلم و سریالهای تلویزیون چه ایرانی و چه خارجی اش البته به شرط آنکه به اصطلاح حرفی برای گفتن داشته باشند؛ هم فیلمهای زبان اصلی ژانرهای مورد علاقه ام. البته چنان فریفته حواشی سینما نیستم که مثلا یادم مانده باشد«رابرت دنیرو» متولد 1964 هست یا نه؟ و یا همسر «براد پیت» کیست؟حتی بوده فیلمی که چندبار دیده باشم اش مثل «لئون حرفه ای» با بازی به یادماندنی «ژان رنو »و «ناتالی پورتمن» .از زاویه ای متفاوت به این مقوله نگریسته ام برای خودم تجزیه و تحلیل کرده ام و اعتقاد دارم آموزه هایی که گاه از یک فیلم یا سریال می توان دریافت کرد با خواندن چند کتاب برابری می کند . سریال جومونگ را دیده ام درباره به یغما رفتن تاریخ ایران در این سریال قبل اینجا اشاره کرده ام اما اگر منصف باشیم به خلاقیتی که از یک نیم صفحه تاریخ کره قدیم چنین مجموعه ای را می سازد باید آفرین گفت سریالی با درون مایه ای شرقی و ارایه مفاهیمی همچون ایثار و از خودگذشتگی ،عشق ،اعتقادات مذهبی ،دوستی،عزتمندی ،تلاش و پشتکار در رسیدن به هدف که مخاطب خویش را جذب می کند . اما دیدن یک فیلم و سریال یک مساله است و الگوپذیری و تاثیر شگرف آن بر اقشار مختلف جامعه مساله ای دیگر... حالا حالاها جومونگ دست از سرمان بر نمی دارد ؛ جدای از فروش اینترنتی مجموعه های جومونگ 2و 3 با نامهای مختلف احتمالا رسانه ملی هم این مجموعه های جدید را خریداری کرده و در حال دوبله آنهاست...
زرق و برق مغازه اسباب بازی فروشی نگاهم را به خود جلب می کند ؛ پشت ویترین کاغذ بزرگی جلب نظر می کند که با فونت بزرگ روی آن نوشته :"انواع و اقسام سپر و شمشیر جومونگ موجود است". یادم هست آن زمان که بچه بودیم لباس زرو ، شنل و شمشیرش عشق بعضی از پسر بچه ها بود... امروز هم پسر بچه همسایه با شمشیر جومونگ در کوچه می دود و دلاورانه «تسو» ، «اهالی هان» و دشمنان «ارتش دامول» را قتل عام می کند به این فکر می کردم که چرا هیچ وقت در ویترین مغازه های اسباب فروشی تیر و کمان «آرش کمانگیر» ، گرز «رستم» و کمند «بهرام» را ندیده ام ؛ چرا هیچ وقت پسر بچه ای را در کوچه ندیده ام که مثل کاوه آهنگر به دنبال شکست دادن ضحاک باشد چرا دختر بچه های کوچک همسایه در خاله بازی هایشان به جای «یانگوم» ، «اوشین»، «سوسانو» و «هانیکو» هیچ وقت «رودابه» ، «منیژه» ، «آناهیتا» ،«شیرین» یا «شهربانو» نمی شوند آنچه مهم است بررسی بازتاب ها و تاثیرگذاری فرهنگی از این دست سریالهاست که نه فقط بر کودکان ، نوجوانان و جوانان بلکه انعکاس آن را می توان در زندگی فردی و اجتماعی اقشار مختلف پیگیری کرد این مهمتر است از نتیجه گیری ساده ای که پیش فرض ذهن بعضی هاست که "جومونگ دیدن خوب نیست"
وقتی جوانی با دیدن این سریال دل بسته شخصیتهای چشم بادامی اش می شود و از آنها الگوبرداری می کند ،وقتی در سوپرمارکت ها عکس «هیوبو» و «اویی» پشت بسته بندی اکثر لواشکها و آلوچه ها نقش می بندد وقتی معلم دبستان برای تشویق دانش آموزان برچسب مزین به تصویر «جومونگ» و ... را بالای دفترهایشان می چسباند آنچه به عنوان پرسش در ذهنمان باید طرح شود و بدانچه باید پرداخته شود ؛ اینکه چرا شخصیت سریالی دست چندم ناگهان به الگویی برای مردم کشوری تبدیل می شود که بزرگترین شخصیتهای تاریخی ،حماسی و مذهبی را در پیشینه و عقبه خود دارد؟ کدام عوامل در ایجاد این شکاف بین نسل جوان با این عقبه دخیل بوده اند؟ جایگاه خانواده ، آموزش و پرورش ، رسانه ملی، اهالی سینما و کتاب در پیوند این دو چسیت؟ حدود و ثغور تاثیرگذاری فرهنگ ها بر فرهنگ غنی ما تا کجاست ؟ و مهمتر اینکه غربت فرهنگ ایرانی_ اسلامی تا چه وقت و چرا؟ اینها سوالاتی ست که اندیشمندان و صاحبنظران علوم جامعه شناسی ، فرهنگ شناسی و علوم رفتاری بدان پاسخگو باید باشند و بر اساس راهکارهای پاسخ داده شده ؛ تصمیمات کلان فرهنگی اتخاذ شود تا چنین شاهد «جومونگ زدگی» ،«هالیوود زدگی» و «بالیوود زدگی» نباشیم.