شادروان حمزه پاداش نیک متخلص به «نغمه» در سال 1300 در شیراز به دنیا آمد. از ده سالگی نغمه سرود و مشکلی که از لحاظ بینایی برایش پیش آمده بود مانع از بروز استعداد ادبی او نشد ،از حدود پنجاه سال در انجمنهای ادبی شیراز حضوری ثابت و فعال داشت و پس از انقلاب در کنار شاعرانی همچون شادروان محمد خلیل جلالی ، شادروان نصرالله مردانی ، احد ده بزرگی و... حلقه شاعران انقلاب اسلامی را تشکیل داد .
استاد از سه ماه پیش پس از بهبودی نسبی دوباره به انجمن می رفت اما افسوس که شرایطم به گونه ای بود که حضورش را در انجمن درک نکردم تا از زبانش چشم اندازی نغز را به تماشا بنشینم ، گزیده ای از اشعار ایشان در مجموعه «گلبانگ عشق» قبل از فوتشان چاپ شد ؛این مجموعه در عین گزیده بودن می تواند شناسنامه ای برای معرفی سبک عراقی و عاشقانه وی باشد ، او با سروده هایش ما را به درنگی تا عشق فرا می خواند... آری استاد چه خوش نغمه پرداز این آشوبگر دلربای هستی که پیر و جوان نمی شناسد ، شده بود
به بهانه درگذشتش در سوم بهمن امسال و با آرزوی مغفرت الهی برایش غزلی را با نام جلوه ناز از این مجموعه با هم می خوانیم :
بزم دل روشن از آن جلوه نازست هنوز
دل چو پروانه به صد سوز و گدازست هنوز
پاسدار سحرم مژده دیدار بداد
که دَر دوست به روی همه بازست هنوز
شب وصل است و می و ساقی و مطرب همه جمع
این هم از مرحمت بنده نوازست هنوز
چنگ بر چنگ زنان مطرب و من چنگ به زلف
راز دل در شکن موی درازست هنوز
لب ساقی به لب جام و لب من تنها
بر لب دلبر سیمین بَر نازست هنوز
بی خبر رفته در آغوش فراموشی عشق
دست بر گردن آن محرم نازست هنوز
ناگهان مرغ شب آهنگ بشارت دادم
گفت برخیز که هنگام نمازست هنوز
صبح دم نغمه به محراب رخش سجده کنان
دست بر دامن نازش به نیازست هنوز