شاید آنقدر بهانه برای نوشتن داشته باشی ، بخواهی دغدغه هایت را قلمی کنی ، که نوشتن برایت تفنن نیست ... لپ تاپ کنار دستت باشد و اینترنت پر سرعتت را تازه شارژ کرده باشی ؛ آن وقت شرایط به گونه ای رقم بخورد که حدود یک ماه ننویسی...
اعتراض مخاطبانت تک و توک بلند می شود که کم کار شده ای و در این میان کسی نمی پرسد خوبی ؟ و تازه می فهمی در برقراری ارتباط با مخاطبانت ضعیف عمل کرده ای ،چه می توان کرد وقتی تنها نوشته ها رابط تو هستند با مخاطبانت؟
وقتی دختر خانم دانشجوی اصفهانی پرسشنامه اش را برایم فرستاد تا در تحقیقی که در مورد بلاگرها داشت با جواب دادنم کمکی کرده باشم طرح سوال تا کی وبلاگ نویسی را ادامه می دهید؟ ضروری به نظر می رسید هر چند در جواب به این سوال می گفتم تا وقتی دستهایم بنویسند ؛ اما حالا لطف و محبت نازنین خدا را برای نوشتن بیشتر درک می کنم ...
به هر حال و بعد از یک ماه دوباره می نویسم از عزیزانی که در این مدت اعیاد را تبریک گفته اند و به روز رسانی وبلاگهایشان را اعلام کرده اند و با محبتشان مرا مورد لطف قرار دادند تشکر می کنم انشاء الله به وبلاگ همگی خواهم آمد .