سلام و خسته نباشيد.

از اين كه اين موضوع بحث انگيز را مطرح نموديد خوشحالم.

به نظر من وبلاگ نويسي ابعادي خيلي بيش از آنچه ذكر مي شود دارد.

من دوست دارم وبلاگ نويسان را به همسفراني تشبيه كنم كه بناست يك راه طولاني را با هم همسفر باشند.اين همسفران در طول اين سفر ،نه تنها با يكديگر ارتباط تنگاتنگ دارند،بلكه در بين راه،با افراد غير همسفر نيز برخورد مي كنند.اين همسفران و افراد غير همسفر ،با يكديگر صد در صد همفكر و هم عقيده و هم سليقه نيستند.اگر به وبلاگ به عنوان رسانه اي تخصصي نگاه كنيم ، در آن صورت ،اين رسانه مسلما مرجع و مورد استفاده قشر خاصي خواهد بود .همانطور كه جويندگان مطالب مربوط به پزشكي به سايت يا وبلاگ مربوط به آن رجوع مي كنند.يا اينكه در مسائل مذهبي و در موارد اضطرار ،فرد دنبال يك سايت يا وبلاگ مرجع خواهد گشت.

باز به همسفران برگرديم.در طول يك سفر طولاني در بين همسفران كسي موفق تر است كه بتواند ابعاد مختلفي را در روابط خود با ديگران لحاظ نمايد.اگر يك همسفر مرتب در حال خنديدن ، آنهم از نوع آزار دهنده اش باشد ،مورد توجه ديگران قرار نمي گيرد.اگر يك همسفر دائم در حال نق زدن باشد ،همه از او خسته مي شوند.اگر يك همسفر مرتبا در حال تعريف و تمجيد ديگران باشد ،اثر خوبي به جا نمي گذارد.اگر يك همسفر دائم در حال انذار دادن ديگران باشد و از بشارت چيزي نگويد ،ديگران احساس ملال خواهند كرد.اگر يك همسفر كارهايي را انجام دهد يا حرفهايي را بزند كه تعداد وسيعي از ديگر افراد ،آن رفتارها را نوعي تظاهر يا به قول بعضي ادا و اصول تلقي نمايند،موفقيت آنچناني حاصل نمي گردد.

در هر حال اگر هر وبلاگ نويس ،حرف حسابي براي گفتن د اشته باشد ،بايستي از هر گونه اهرم موثر(به شرط اينكه ضد ارزشي نباشد)استفاده كند.در اين ميان نمي توان اثر بذله گويي و طنز را ناديده گرفت.

با اميد موفقيت شما و ديگر وبلاگ نويسان ارزشي