سلام دکتر عزيزممنون از حضور سبزتان ؛ گاه گاهي به روز مي کنم ، چه خوب بود در بحث پوپوليسم وبلاگي ، فرصت يا آفت ؟! شرکت کرده بوديد ... فعلا آخرين نوشته ام هست

سلام عليكم وقت شما هم بخير ،مطالب ارائه شده بخشي از دغدغه هاي فكري ام است كه اگر از سلسله مقالات اليگارشي ثروت و قدرت ؛مسلخ آرمانهاي انقلاب افتخار همراهيتان نصيبمان مي شد اسناد تاريخي و مدارك ارائه و استفاده شده را كه اعلام نموده ام از آخرين اثر استاد عبدالله شهبازي به نام رساله زمين و انباشت ثروت ، تكوين اليگارشي ايران امروز ؛ مي ديديد براي دانلود هم گذاشته امش

برادر بزرگوارم جناب آقاي مهندس حق وردي خوشحالم از اينکه سوال مهمي را مطرح کرديد که هر بلاگري قبل از ايجاد وبلاگ خود و در زمان نوشتن و پرداختن به مطالب و سوژه هاي وبلاگش بايد به آن انديشيده باشد ، براستي (پوپوليسم) عوام نويسي وبلاگي يا تخصصي نويسي وبلاگي کداميک و چرا؟ براي پاسخ به اين مهم ، بايد سوالاتي ديگر را مطرح نمود و جواب داد : آيا وبلاگ مي تواند رسانه باشد؟ علت توجه ويژه به مقوله وبلاگ و وبلاگ نويسي چيست؟ حرف زدن و امکان ابراز عقيده شخصي؟اصالت با وبلاگ است يا وبلاگ نويس؟ يا با محتوا و انديشه اي که در قالب مکتوب ارائه مي شود ؟ آن چه وبلاگ نويسي را مهم و ارزشمند مي کند ارزش و تقدس قلم و انديشه است. همه ما حرف مي زنيم و اين حرف زدنها معمولا معطوف به مسائل روزمره است ،همه ما فکر مي کنيم و اين فکر کردن معمولا معطوف به چاره جويي براي مسائل و مشکلات روزمره زندگي است دغدغه خرج و برج و ... اما همه ما نمي نويسيم يعني آنچه مي انديشيم و به نظرمان اهميت دارد بر روي کاغذ مکتوب نمي کنيم. براي همين حرف زدنمان و فکر کردنمان در همان حد سحطي خودش باقي مي ماند. نوشتن آدم را مجبور به فکر کردن مي کند و آرام آرام دقت و بصيرت فرد را بالا مي برد. عادت به نوشتن عادت به خواندن را هم به همراه مي آورد و بالا رفتن سطح اطلاعات فرد، احتمال دست يافتن به مفاهيم سطح بالاتر را زياد مي کند. آدم هايي که فبل از بوجود آمدن اين پديده رابطه اي با کاغذ و قلم نداشتند براي ابراز وجود و نشان دادن خودشان هم که شده مجبور به نوشتن شدند. اين نوشتن از همه ي چيزهايي شروع شد که در اطرافشان مي گذشت و بعد از گذشت چند ماه همگي دريافتند که چقدر فکر نمي کنند! تب هجوم به سمت اين ابزار و بعد تعطيلي تعداد زيادي از اين صفحات ، شکست خوردن آن هايي را نشان مي دهد که نتوانستند فکر کردن بياموزند. آن هايي که ماندند کم کم آموختند که حلقه گم شده حرف زدن و فکر کردنشان «نوشتن» است. علت توجه ويژه به مقوله وبلاگ و وبلاگ نويسي يقينا فقط «نوشتن» است و نوشتن يعني آماده و عرضه کردن محصول فکري خود براي ديگران در قالبي که بتواند مفهوم را منتقل کند به صورت مکتوب. در پوپوليسم وبلاگي نويسنده براي جلب نظر خواننده هايش ( افزايش ميزان کامنت گذاران ) و همچنين براي افزايش آمار وبلاگش و متعاقبا مشهور شدن بلاگش رو به سمت مسائل جذاب عامه پسند مي آورد و در تيترها و نوشته هايش و در درج تصاوير در بلاگش بيشتر عوام گرا ميشود تا نخبه گرا ! براي همين بيشتر وبلاگها احساسي هستند يا از سوز عشق و جفاي معشوق مي نويسد همراه با عکس قلب شکسته يا لينک دانلود فلان ترانه پاپ يا عکس هنرپيشه باليوود و هاليوود را مي گذارد در برابر تخصصي نويسي که در آن نويسنده با توجه به توانايي شخصي اش در يک حيطه تخصصي، سعي بر توليد محتواي مفيد و کارامد ميکند، اين کارامدي مطلب خود چند شاخص دارد، ازجمله رعايت استاندارد هاي نويسندگي، رعايت بي طرفي، ذکر منابع و ماخذ مطلب، روان بودن مطلب، علمي و تخصصي بودن مطلب و پارسي نويسي بجا و درست مطلب و … ميتواند شامل حوزه هاي مختلف اعم ازمذهبي _فرهنگي، آي تي، پزشکي، سياسي،علوم تربيتي ، جامعه شناسي ، اقتصادي، خاطره نويسي، داستان نويسي، طنز نويسي، ميني مال و …… شود که يا فرد در اين حوزه ها تحصيلات آکادميک داشته يا با داشتن اين تحصيلات در رشته هاي ديگر در اين حوزه ها مطالعات مستمر و تحقيق داشته و استعداد نويسندگي خود را در جهت توليد فکر و انديشه به کار مي گيرد و نگاه رسانه اي به وبلاگ دارد. اما به شخصه اعتقاد دارم حد بينابيني را نيز مي توان انتخاب کرد يعني بدون نظر پوپوليستي مطلبي غيرتخصصي هم نوشت و مطلبي شخصي نيز در وبلاگ قرار داد مثلا يه سياسي نويس در مناسبت هاي مذهبي - ملي نيز مي تواند مطلبي بر خلاف خط مشي وبلاگ خويش بنويسد و البته دراين باره مطلب و نظر طولاني است