تقواي الهي نگهداري خود است از آنچه بد است، براي خدا. اگر انسان متقي باشد، روشن بين تر است زيرا تقوا صفاي روح مي آورد، تقوا آن تيرگيهايي را که باعث مي شود انسان از روشن بيني هايي که مخصوص خود اوست استفاده نکند از بين مي برد. شما اگر نسبت به موضوعي تعصب بورزيد نمي توانيد آن را آن طوري که هست بگيريد. تقوا گرد و غبار تعصب را پاک مي کند، کينه توزي را فرو مي نشاند، در نتيجه عقل، آزاد فکر مي کند.
مؤمن بايد هميشه، هم اميدوار باشد و هم خائف، هم خوشبين باشد و هم نگران، مقصود اينست که مؤمن همواره بايد نسبت به طغيان نفس اماره و تمايلات سرکش خود خائف باشد که زمام را از کف عقل و ايمان نگيرد و نسبت به ذات خداوند اعتماد و اطمينان و اميدواري داشته باشد که همواره به او مدد خواهد کرد. امام سجاد(ع)در دعاي ابوحمزه مي فرمايد: «مولاي اذا رأيت ذنوبي فزعت ، و اذا رايت کرمک طمعت» يعني هرگاه به خطاهاي خودم متوجه مي شوم ترس و هراس مرا مي گيرد و چون به کرم وجود تو نظر مي افکنم اميدواري پيدا مي کنم .
